Anuschka Blommers en Niels Schumm studeerden aan de Gerrit Rietveld Academie en werken sinds 1998 samen in het gebied tussen mode, kunst en fotografie. Blommers Schumm werkten voor modeontwerpers Viktor & Rolf en Raf Simons en hun werk is gepubliceerd in Selfservice, Purple, Interview, i-D, Dazed & Confused, New York Times, e.a. Hun werk is tentoongesteld in het Stedelijk Museum Amsterdam, het Groninger Museum, Fotomuseum Winterthur en de ICA in Boston.
Dit portret maakt deel uit van een serie die Blommers Schumm maakten voor de uitgave van de ‘Deconstruction’ editie van Exhibition Magazine.
Anuschka Blommers and Niels Schumm studied at the Gerrit Rietveld Academy and have been working together since 1998 in a zone between fashion, art and photography. Blommers & Schumm have worked for fashion designers Viktor & Rolf and Raf Simons ans their work has been published in Selfservice, Purple, Interview, i-D, Dazed & Confused, New York Times, a.o. Their work has been showcased at Stedelijk Museum Amsterdam, Groninger Museum, Photomuseum Winterthur, and the Boston ICA.
This portrait is part of a series Blommers Schumm did for the Exhibition Magazine ‘Deconstruction’ issue.
Voor Vogue NL ‘The Next Generation’ portretteerden Blommers Schumm leerlingen van een openbare scholengemeenschap in de Amsterdamse Bijlmer.
For Vogue NL ‘The Next Generation’, Blommers Schumm portrayed pupils of a public comprehensive school in the Amsterdam Bijlmer district.
Annabel Oosteweeghel (1969) werd opgeleid aan de Academie Sint Joost en toonde haar fotowerk onder meer in Museum de Fundatie en Museum Hilversum. Haar werk is gepubliceerd in o.a. Volkskrant Magazine, NRC, Elle, Vice Magazine, Dazed en New York Times Magazine.
Voor NRC portretteerde Oosteweeghel tijdens de eerste lockdown Henk Baas (103) uit Schalkwijk. Hij woont nog zelfstandig. Elke dag komt een van zijn zeven kinderen langs. ‘De kinderen en ik houden niet strikt anderhalve meter afstand. Soms raken we elkaar ook even aan’.
Annabel Oosteweeghel (1969) was educated at Sint Joost Academy and had her photographic work showcased in for instance Museum de Fundatie and Museum Hilversum. Her work has been published in, among others, Volkskrant Magazine, NRC, Elle, Vice Magazine, Dazed and New York Times Magazine.
During the first lockdown, Oosteweeghel portrayed Henk Baas (103) from Schalkwijk for NRC. He still lives on his own. Every day one of his seven children drops in. “My children and I don’t strictly keep a meter and a half distance. Sometimes we even touch each other.”
Barrie Hullegie (1976) is een Nederlandse fotograaf die zijn oog voor stijl gebruikt in zijn mode- en portretwerk. Hij verkent het individu en zijn/haar omgeving. Hullegie streeft ernaar om delen van de menselijke natuur vast te leggen en intieme, authentieke beelden te creëren.
Dit portret van een jonge man roept meteen vragen op. In Hullegie’s eigen woorden: ‘Is dit gewoon een mooi gezicht? Is dit het symbool van iets dat groter is dan hijzelf? De interpretatie is open. Het is aan de toeschouwer.’
Barrie Hullegie (1976) is a Dutch photographer who uses his eye for style in his fashion and portrait work. He explores the individual and his/her surroundings. Hullegie strives to capture versatile particles of human nature and create intimate, authentic images.
This portrait of a young male immediately evoke questions. In Hullegie’s own words: ‘Is this just a beautiful face? Is this the symbol of something bigger than himself? The interpretation is open. It’s in the eyes of the beholder.’
Bram Tackenberg (1974) is portret- en documentair fotograaf. Hij concentreert zich op het gewone en het alledaagse en op onderwerpen die vaak over het hoofd worden gezien. Hij gelooft in de trage ontwikkeling van zijn projecten en blijft weg van wat eendimensionaal of mediageniek is. Hij is vooral geïnteresseerd in de relatie tussen hoe mensen zich verhouden tot hun omgeving en de spanningen daarin.
Tackenberg: ‘Altijd als ik voorbij kwam zwaaiden we even. Ze zat daar altijd met haar groene rollers. Na drie maanden drukte ik op de deurbel en maakte we dit portret met achterkleindochter Nice die toevallig op schoot lag te slapen.’
Bram Tackenberg (1974) is a portrait and documentary photographer. He focuses on ordinary and everyday subjects that are often overlooked. He believes in the slow development of his projects and avoids what is one-dimensional or mediagenic. He is particularly interested in the relationship between how people relate to their environment and the tensions within it.
Tackenberg: ‘We always waved when I passed by. She used to sit there with her green rollers. After three months, I rang her doorbell and we did this portrait with great-granddaughter Nice who happened to be sleeping on her lap.”
Carla Kogelman (1961) graduated from the Foto Academie Amsterdam in 2011. She captures the daily life of people and she likes to photograph behind the scenes in the world of theatre, film and sports. She has won World Press Photo prizes in 2014 and 2018; she won multiple Silver Camera prizes and she won an Alfred Fried Photography Award twice.
‘Op 15 december wordt mijn broertje Frank opgenomen op het ‘schone’ gedeelte van de IC en sindsdien ben ik, die de laatste jaren het minste contact met hem heeft gehad, contactpersoon. Nadat hij 25 dagen op de IC lag met veel complicaties en steeds hoge koorts, wacht ik op het zoveelste gesprek met de intensivist. En krijg ik de uitslag van de beenmergpunctie. Twee dagen later laten we Frank inslapen, op dezelfde tijd als deze foto, in hetzelfde licht. En ik ben dankbaar wat ik voor hem heb kunnen betekenen.’
Carla Kogelman (1961) graduated from the Foto Academie Amsterdam in 2011. She captures the daily life of people and she likes to photograph behind the scenes in the world of theatre, film and sports. She has won World Press Photo prizes in 2014 and 2018; she won multiple Silver Camera prizes and she won an Alfred Fried Photography Award twice.
“On December 15, my brother Frank was admitted to the ‘clean’ part of the IC and from that moment on, I – who’d had the least contact with him in recent years – was the contact person. After 25 days in the IC with many complications and high fevers, I waited for yet another consultation with the intensivist. And I was given the results of the bone marrow biopsy. Two days later, we euthanized Frank, at the same time this photo had been taken, in the same light. And I am grateful for what I was able to do for him.”
Chantal Heijnen (1976)is documentaire- en portretfotograaf. Ze heeft ook een BA in Maatschappelijk Werk en werkte 10 jaar als vluchtelingenhulpverlener in Nederland. In 2008 studeerde ze cum laude af met een BA in Fotografie aan de Fotoacademie Amsterdam. Haar vroegere carrière als maatschappelijk werker heeft een sterke invloed op haar fotografie – het is intiem, gevoelig en sociaal geëngageerd.
Heijnen: ‘Dondre fotografeerde ik begin 2021 in zijn huis in The Bronx, NYC. Hij woont, samen met zijn vader in het appartement van Uncle Gil. Dit portret maakt deel uit van mijn doorlopende persoonlijke serie ‘Bronxites: Uncle Gil’. Ik ben in 1999 begonnen met het fotograferen van deze serie en heb zelf ruim 5 jaar in dit huis gewoond.’
Chantal Heijnen (1976) is a documentary and portrait photographer. She also has a BA in Social Work, and worked for 10 years as a refugee counsellor in The Netherlands. In 2008, she graduated with honors with a BA in Photography from the Amsterdam Photo Academy. Her former career as a social worker strongly influences her photography – it’s intimate, sensitive and socially engaged.
Heijnen: ‘I photographed Dondre in his house in The Bronx, NYC, at the beginning of 2021. He lives with his father in Uncle Gil’s apartment. This portrait is part of my ongoing personal series ‘Bronxites: Uncle Gil’. I started shooting this series in 1999 and have lived in this house myself for over 5 years.’
Frank Ruiter (1978) is autodidact en werkt voornamelijk in opdracht van NRC Handelsblad, de Volkskrant, Het Parool en af en toe enkele tijdschriften. Ruiter wordt ingezet voor portretten waarvoor rust en tijd worden ingeruimd. Hij maakt vooral gebruik van natuurlijk licht. Ruiter was drie maal finalist bij de Rabo Photographic Portrait Prize.
Ruiter fotografeerde Nora Valk Sutorius (Tjimahi, 1930) voor NRC voor de serie ‘Over Indië’.
De jas die ze draagt was van haar moeder, die de jas droeg toen zij ontkwam aan de Indonesische nationalistische jeugdbendes tijdens de Bersiap in 1945. ‘Ik nam hem mee uit het Jappenkamp waar mijn moeder was overleden aan bacillaire dysenterie.’
Frank Ruiter (1978) is a self-taught photographer who mainly works for NRC Handelsblad, de Volkskrant, Het Parool, and occasionally for a number of magazines. They ask Ruiter if there is ample time and space to do a portrait. He mainly uses natural light. He has been a Rabo Photographic Portrait Prize finalist three times.
Ruiter photographed Nora Valk Sutorius (Tjimahi, 1930) for NRC for the series ‘About Indonesia’. The coat she is wearing belonged to her mother, who wore the coat when she escaped the Indonesian nationalist youth gangs during the Bersiap in 1945. ‘I took it from the Japanese camp where my mother had died of bacillary dysentery.’
Jaap van den Beukel (1966) is fotograaf en filmer. Zijn portretten zijn onder meer gepubliceerd in de Volkskrant, Het Parool en Trouw. Zijn film ‘Het Late Leven’ ging in première op het Nederlands Film Festival 2020.
Van den Beukel fotografeerde Joël voor het COC jaarverslag. ‘Op mijn 17e vertelde ik thuis dat ik homo ben. De sfeer veranderde op slag. Het liep zo uit de hand dat ik het huis uit vluchtte. Mijn familie is streng gelovig en ze accepteerden mijn geaardheid niet. Ik wist niet waar ik naartoe moest. Drie maanden heb ik gezworven. Soms kon ik bij vrienden slapen, soms regelde ik een slaapplek via Grindr – met alle risico’s van dien. Een paar keer heb ik buiten overnacht. Dan voelde ik me eenzaam en verlaten en dacht ik wel eens: op deze manier hoeft het leven voor mij niet meer. Na drie maanden had ik genoeg geld om een kamer te huren. Inmiddels heb ik mijn leven op de rit en heb ik weer contact met mijn familie.’
Jaap van den Beukel (1966) is a photographer and filmmaker. His portraits have been published in de Volkskrant, Het Parool and Trouw, among others. His film ‘Het Late Leven’ premiered at the Netherlands Film Festival 2020.
Van den Beukel photographed Joël for the COC annual report. “When I was 17, I told my family I was gay. The atmosphere changed instantly. It got so out of hand that I escaped from home. My family is very religious and they didn’t accept my sexuality. I didn’t know where to go. I wandered for three months. Sometimes I could sleep with friends, sometimes I arranged a place to sleep through Grindr – with all the associated risks. I slept on the streets a few times. I then felt so lonely and abandoned that I no longer wanted to live sometimes. After three months I had enough money to rent a room. Now I’ve got my life on track again and I’m back in touch with my family.’
Jouk Oosterhof (1973) rondde in 1998 haar opleiding af aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten. Haar portretten zijn gepubliceerd in o.a. Another Magazine, Dazed&Confused, Dude Magazine, Financial Times, I-D/Vice, LINDA en de Volkskrant. Vanwege haar deelname aan de Taylor Wessing Portrait Prize waren haar portretten drie maal te zien bij de National Portrait Gallery in Londen.
Oosterhof fotografeerde Anna-Maja Kazarian voor de cover van het Volkskrant Magazine. Krap 24 uur later werd deze Nederlandse ‘Queen’s Gambit’ gekroond tot de vrouwelijke Nederlands kampioen schaken.
Jouk Oosterhof (1973) completed her studies at the Royal Academy of Art in 1998. Her portraits have been published in, among others, Another Magazine, Dazed&Confused, Dude Magazine, Financial Times, I-D/Vice, LINDA and de Volkskrant. Due to her participation in the Taylor Wessing Portrait Prize, her portraits have been shown three times at the National Portrait Gallery in London.
Oosterhof photographed Anna-Maja Kazarian for the cover of Volkskrant Magazine. Just 24 hours after publication, this Dutch ‘Queen’s Gambit’ was crowned the female Dutch chess champion.
Jouk Oosterhof (1973) rondde in 1998 haar opleiding af aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten. Haar portretten zijn gepubliceerd in o.a. Another Magazine, Dazed&Confused, Dude Magazine, Financial Times, I-D/Vice, LINDA en de Volkskrant. Vanwege haar deelname aan de Taylor Wessing Portrait Prize waren haar portretten drie maal te zien bij de National Portrait Gallery in Londen.
Oosterhof: ‘De advocatenbroers Anker en ik hadden een volle dag uitgetrokken voor elkaar. Een dag met een plan, maar de broederband, hun vrolijke losheid en alles wat ze me vertelden bracht meer. Ze volgden spontaan en zo ontstond iets extra’s. Dat heeft niets te maken met logisch redeneren.’
Jouk Oosterhof (1973) completed her studies at the Royal Academy of Art in 1998. Her portraits have been published in, among others, Another Magazine, Dazed&Confused, Dude Magazine, Financial Times, i-D/Vice, LINDA and de Volkskrant. Due to her participation in the Taylor Wessing Portrait Prize, her portraits have been shown three times at the National Portrait Gallery in London.
Oosterhof: ‘The lawyer brothers Anker and I spent a full day together. A day with a plan, but their brotherhood, their happy-go-lucky mood and everything they told me enhanced the good atmosphere. They acted spontaneously and so something special was created. It had nothing to do with their usual logical reasoning.’
Martijn van de Griendt (1970) was veertien toen hij de wereld om zich heen ging fotograferen. Hij rondde eerst de School voor Journalistiek af voordat hij naar de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten ging. Inmiddels werkt hij ruim 25 jaar als fotograaf. Jongeren vormen een rode draad in zijn werk. Hij won verschillende malen een Zilveren Camera en kreeg in 2018/2019 de jaarlijkse opdracht van het Rijksmuseum Document Nederland.
Van de Griendt maakte dit portret van Luka (19) als onderdeel van een nieuwe serie: portretten van oudere jongeren, waarbij hij de intimiteit zoekt in een portret van een jonge man/binair persoon.
Martijn van de Griendt (1970) was fourteen when he started photographing the world around him. He first completed his Journalism Studies before entering the Royal Academy of Arts. He has been working as a photographer for over 25 years. Young people are a common thread in his work. He won a Zilveren Camera award several times and in 2018/2019 he was given the annual commission from the Rijksmuseum: Document Nederland.
Van de Griendt made this portrait of Luka (19) as part of a new series: portraits of ‘older’ young people, in which he seeks intimacy in a portrait of a young man/binary person.
Mona van den Berg (1968) studeerde af als advocaat met specialisatie Vreemdelingenrecht en International Law & Human Rights. In 2010 behaalde ze haar diploma Documentaire en Journalistieke fotografie aan de Fotoacademie Amsterdam. In haar werk komen beide studies samen: ze fotografeert mensen vanuit een sociale betrokkenheid. Ze had publicaties in o.a. Volkskrant Magazine, Het Parool, Trouw, NRC, Vrij Nederland, Algemeen Dagblad, Opzij, Al Jazeera, the Guardian en de Neue Zürcher Zeitung.
Van den Berg: ‘Van media tot mode, van huisarts tot sollicitatiegesprek; dikke mensen worden regelmatig benadeeld, bespot of bestempeld als lui en ongezond. Voor dikke mensen zijn er eigenlijk geen rolmodellen. Op tv of in reclamecampagnes zie je weinig diversiteit in lichaamsvormen. Ik wil met mijn serie portretten waaronder dat van Cherise helpen om daar verandering in te brengen.’
Mona van den Berg (1968) graduated as a lawyer with a specialization in Immigration Law and International Law & Human Rights. In 2010 she obtained her diploma in Documentary and Journalistic Photography at the Photo Academy Amsterdam. Both studies meet in her work: she photographs people from a social perspective. She had publications in, among others, Volkskrant Magazine, Het Parool, Trouw, NRC, Vrij Nederland, Algemeen Dagblad, Opzij, Al Jazeera, the Guardian and the Neue Zürcher Zeitung.
Van den Berg: ‘From media to fashion, from the GP to job interviews; fat people are regularly discriminated against, mocked or labeled as lazy and unhealthy. It’s hard to find role models for fat people; you see little diversity in body shapes on TV or in advertising campaigns. I want to help change that with my series of portraits, which includes Cherise.’
Philippe Vogelenzang (1982) stapte over van een studie Kunst- en Cultuurwetenschappen naar fotografie aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten. Na een jaar besloot hij zich verder te ontwikkelen als autodidact. Zijn opdrachtgevers: Harpers Bazaar NL & Arabia, Vogue Netherlands, Italia, L’uomo & Hommes International, V & VMan, NYPost, DSection and ZOO. Zijn werk was onderdeel van de groepstentoonstelling ‘Don’t Stop Now, Fashion Photography Next’ (2014) in FOAM, waar hij ook exposeerde tijdens Helmut Newton’s Retrospective in 2016. Afgelopen jaar lanceerde hij zijn eerste boek in samenwerking met Mendo, ‘I,XXX; Through a lens of Love’. Vogelenzang: ‘Een eerbetoon aan de vrije geest van Amsterdam’.
Aisha is een jong model van Somalische afkomst. Vogelenzangs portret van Aisha met haar zusje Sarah en moeder Mohibo was onderdeel van een fotoserie voor Harpers Bazaar NL, portretten waarin ze zich kwetsbaar en krachtig tonen door de liefde en steun die ze als familie voor elkaar hebben.
Philippe Vogelenzang (1982) switched from studying Art and Cultural Sciences to photography at the Royal Academy of Art. After one year he decided to develop himself further as an autodidact. His clients now include Harpers Bazaar NL & Arabia, Vogue Netherlands, Italia, L’uomo & Hommes International, V & VMan, NYPost, DSection and ZOO. His work was included in the FOAM group show ‘Don’t Stop Now, Fashion Photography Next’ (2014). The same venue also showcased his work during their Helmut Newton Retrospective (2016). In collaboration with Mendo he published his first book ‘I,XXX; Through a lens of Love’ (2020). Vogelenzang: ‘A tribute to Amsterdam’s free spirit’.
Aisha is a young model of Somali descent. Vogelenzang’s portrait of Aisha with her sister Sarah and mother Mohibo was part of a series for Harpers Bazaar NL, portraits which show vulnerability as well as power because of the love and support they have for each other as a family.
Roderik Henderson (1965) studeerde na zijn opleiding aan de Koninklijke Akademie voor Kunst & Vormgeving in Den Bosch twee jaar aan de Rijksakademie in Amsterdam. Hij toonde zijn werk over de hele wereld. Zijn serie Pink Desert krijgt dit jaar zijn weerslag in een boek (uitgegeven door Eriskay Connection) en een tentoonstelling (in Centro Cultural Palacia La Moneda in Santiago, Chili).
Henderson: ‘Voor Pink Desert fotografeerde ik mijn 18-jarige dochter op een rotsblok in de woestijn. Buiten ons huis, in het desolate, kale landschap, wordt ze het minst gehinderd door stemmen in haar hoofd. Ze lijdt aan Tourette-syndroom, Obsessive Compulsive Disorder en een scala aan tics. Ik fotografeer haar keer op keer, soms in 3D, op alle momenten van de dag en nacht, altijd op dezelfde rots in de woestijn, waar tijd en verveling niet bestaan.’
After graduating from the Royal Academy of Art & Design in Den Bosch, Roderik Henderson (1965) studied at the Rijksakademie in Amsterdam for two years. He showed his work all over the world. This year, his Pink Desert series will be published in a book (Eriskay Connection) and exhibited at Centro Cultural Palacia La Moneda in Santiago, Chile.
Henderson: ‘For Pink Desert, I photographed my 18-year-old daughter on a rock in the desert. Outside our house, in the desolate, barren landscape, she is least bothered by the voices in her head. She suffers from Tourette Syndrome, Obsessive Compulsive Disorder and an array of tics. I photograph her over and over, sometimes in 3D, at all times of the day and night, always on the same rock in the desert, where time and boredom do not exist.’
Stacii Samidin (1987) is een documentaire fotograaf en filmmaker. “The World is Yours” inspireert hem sinds zijn jeugd. De basis van Samidins voortdurende werk wordt Societies genoemd. In zijn eigen woorden: ‘De kern is de essentie van het zien, horen en accepteren van een mens zonder vooroordelen en oordeel – het documenteren van de levens van minderheden, onderdrukten en mensen met een onorthodoxe levensstijl over de hele wereld.’
Samidin: ‘Door de pandemie verdiepte ik mij in de straatcultuur van mijn thuisstad Rotterdam en leerde ik mensen en hun verhalen kennen uit de verschillende stadsdelen van Amsterdam. Dit portret herinnert me eraan hoe magisch de mens en zijn identiteit is, hoe belangrijk het is om verhalen te blijven behouden en op de juiste manier door te geven.’
Stacii Samidin (1987) is a documentary photographer and filmmaker. The notion that “The World is Yours” has been inspiring him since his youth. The foundation of Samidin’s continuous work is called Societies. In his own words: ‘At the core is the essence of seeing, hearing and accepting a human being without prejudice and judgment – documenting the lives of minorities, the oppressed and of those with unorthodox lifestyles all around the world.’
Samidin: ‘Due to the pandemic, I immersed myself in the street culture of my home city of Rotterdam and I got to know people and their stories from the different districts of Amsterdam. This portrait reminds me of how magical people and their identities are, and how important it is to preserve and pass on stories.’
Wouter le Duc (1989) Wouter le Duc (NL, 1989) studeerde af aan de Willem de Kooning Academie. Zijn werk was t zien op de PAN Amsterdam en Art Rotterdam en maakte deel uit van tentoonstellingen op het Copenhagen Photo Festival in Denemarken, Photo Kathmandu in Nepal, de Benetton Foundation in Italië, The Northern Photographic Centre in Finland en de Royal Photographic Society Print Exhibition (VK). Zijn portretten zijn gepubliceerd in de VPRO Gids, NRC, Het Parool, De Correspondent en De Volkskrant.
Le Duc: ‘De eerste afbeelding die ik van Robin zag, was een zelfportret dat ze had geschilderd. Elk aspect van haar eigen gezicht had ze belicht met haar kwast. Maar ook de portretten die ze van anderen maakt hebben deze kwaliteit. Alsof ze haar modellen bestudeert met een vergrootglas en alles wat ze heeft gezien weet te vangen op een doek.’
Wouter le Duc (1989) Wouter le Duc (NL, 1989) graduated from Willem de Kooning Academy. His work has been showcased at Pan Amsterdam and Art Rotterdam and it was part of exhibitions at the Copenhagen Photo Festival in Denmark, Photo Kathmandu in Nepal, the Benetton Foundation in Italy, The Northern Photographic Centre in Finland and the Royal Photographic Society Print Exhibition (UK). His portraits have been published in VPRO Gids, NRC, Het Parool, De Correspondent and De Volkskrant.
Le Duc: ‘The first image I saw of Robin was a self-portrait she had painted. She had illuminated every aspect of her own face with her brush. The portraits she makes of others also have this quality. As if she studies her models with a magnifying glass and manages to capture everything she has seen on a canvas.’
Zahra Reijs (1992) is een Marokkaans/Nederlandse fotograaf, opgegroeid in Rotterdam. Ze was altijd gefascineerd door de mix van culturen in die stad. Als jong meisje begon ze te fotograferen op straat en besloot ze fotografie te gaan studeren in Amsterdam. Ze is geïntrigeerd door hoe de vrouwelijke identiteit wordt bepaald door kleding, haar en make-up.
Reijs begon in 2017 met haar serie ‘Verse Vruchten’: vrouwen op de Rotterdamse markt.
‘Van jongs af aan ben ik al gefascineerd door de verschillende soorten vrouwen die hier rondlopen en hoe zij zich door middel van kleding, haar en make-up uiten tussen de grauwe mensenmassa die zich door Rotterdam beweegt. De keuzes die zij hier in maken, lijken op een poetische manier een stukje over hun leven te vertellen.’
Zahra Reijs (1992) is a Moroccan/Dutch photographer. Growing up in Rotterdam she was always fascinated by the mix of cultures in the city. As a young girl she started photographing on the streets and decided to study Photography in Amsterdam. She is intrigued by how the female identity is determined by clothing, hair and makeup.
In 2017, Reijs started working on her series ‘Fresh Fruits’ about women on the Rotterdam market. ‘From an early age I have been fascinated by the different types of women who come here and how they express themselves through their outfits, hair and make-up, among the grey crowds that move through Rotterdam. In a poetic way, what they choose to wear seems to say something about their lives.’