©NANCY POERAN, SERIE EVERY BODY, 2021

BRAM ENGELAAR, SERIE MATAR A SAUDADE, 2021

Bram Engelaar (1994) studeerde in 2019 af aan de Hogeschool Utrecht in de richting Communicatie & Multimedia Design, waarna hij zich zelf verder ontwikkelde als fotograaf. Hij doet analoge fotografieprojecten met een poëtische beeldtaal en de mens als centraal thema. Om zich op conceptueel vlak verder te verdiepen is hij in de leer bij fotograaf Milan Gies.

‘Matar a saudade’, een uitdrukking die vermoedelijk terugvoert naar de Portugese ontdekkingsreizigers, staat voor het gevoel van het gemis van thuis en geliefden. Door dit gevoel te doden wordt kracht en vreugde gehaald uit de nostalgie, en wordt het gemis een mooie herinnering. Dit project symboliseert wat ‘saudade’ voor Engelaar betekent.

Bram Engelaar (1994) graduated from Hogeschool Utrecht in 2019 in Communication & Multimedia Design, after which he became an autodidact photographer. He does analog photography projects with a poetic visual language and people as a central theme. To deepen his conceptual skills, he is apprenticed to photographer Milan Gies.

‘Matar a saudade’, an expression that probably goes back to the times of the Portuguese explorers, represents the feeling of missing home and loved ones. By ‘killing’ this feeling, strength and joy are extracted from nostalgia, and the loss becomes a beautiful memory. This project symbolizes what ‘saudade’ means to Engelaar.

©CLEO GOOSSENS, LOCKDOWN PORTRAITS, 2020

CLEO GOOSSENS (1991) studeerde na haar opleiding grafisch ontwerp twee jaar fotografie aan de Sint Joost in Breda. In 2016 was ze onderdeel van het New Dutch Photography Talent en haar self-published boek Route du Soleil (2020) oogste lof in onder meer i-D, de Volkskrant en Vogue Italia.

Goossens: ‘Het afgelopen jaar had in het teken moeten staan van werk maken in Los Angeles, een serie waar ik in 2019 aan begon. Dit liep helaas anders. Alles stond stil. Door grip op de situatie te krijgen was mijn camera een reden om de deur uit te gaan en nieuwe mensen te ontmoeten tijdens de lockdown in Nederland.’ 

CLEO GOOSSENS (1991) studied photography at Sint Joost in Breda for two years after her graphic design training. In 2016 she was part of the New Dutch Photography Talent. Her self-published book Route du Soleil (2020) received praise in i-D, de Volkskrant and Vogue Italia, among others.

Goossens: ‘In the past year I was meant to work in Los Angeles, on a series I started working on in 2019. Unfortunately, things went differently. Everything stood still. In my urge to get to grips with the situation, my camera was a reason to go out and meet new people during the lockdown in the Netherlands.’

©ERIC VAN CUYK, SERIE PLAYGROUND, 2020/2021

ERIK VAN CUYK (1968) studeerde rechten (1990-1994) en fotografie (2015-2018). Zijn werk kreeg internationale aandacht. Zo was het te zien in 2019 op het ARLES Photofestival Voies Off ‘Emerging European talents’ en zijn boek ‘Rijnwijk’, over een sloopbuurt in Arnhem, was te zien in de tentoonstelling ‘Martin Parr Collection’ in de Londense Tate Gallery (2020).

Van Cuyk maakte in 2020 in zijn mobiele buitenstudio een serie tweeluiken van ca. 100  Nederlandse jongeren – bij elk portret hoort een locatie, de buitenplek waar ze graag zijn. ‘De jongeren zijn skater, bmx-er, freerunner… een ‘urban jongeren’ zeg maar, die de buitenruimte op zoekt, ook in coronajaar. Ik wil hun (veer)kracht maar tevens de onzekere tijden laten zien.’

ERIK VAN CUYK (1968) studied law (1990-1994) and photography (2015-2018). His photo work received international attention. In 2019 it was shown at the ARLES Photofestival Voies Off ‘Emerging European talents’ and his book ‘Rijnwijk’, about a soon to be demolished slum in Arnhem, was shown in the exhibition ‘Martin Parr Collection’ at London’s Tate Gallery (2020). 

In 2020, Van Cuyk made a series of diptychs of ca 100 Dutch young people in his mobile outdoor studio. Each portrait is parred with a location, the outdoor spot where they like to be. They are skaters, BMX riders, freerunners… ‘urban youth, who are looking for outdoor space, especially in corona year. I want to show their resilience and strength but also the uncertain times they grow up in.’

©FARREN VAN WYK, SERIE BE YOUNG BOY, BE YOUNG MAN, 2021

Farren van Wyk (1993) is afgestudeerd aan de HKU (2016). Haar dubbele nationaliteit (Zuid-Afrikaans/Nederlands) vormt de crux van haar werk. De historische en ingewikkelde relatie tussen deze twee landen – slavenhandel, kolonialisme en apartheid – roept vragen op over identiteit en burgerschap. Met haar camera onderzoekt ze deze onderwerpen. Haar werk was o.a. te zien in de Melkweg en de Volkskrant.

De broertjes van de fotograaf bevinden zich in een periode van transitie – van puberteit naar jong volwassenheid en van het normale leven naar een pandemisch nieuw normaal. Van Wyk ziet hoe zij hun identiteit thuis aan het onderzoeken zijn, de plek waar de roots van hun Zuid-Afrikaanse moeder samenkomt met die van hun Nederlandse vader. Door haar camera op hun ontwikkeling te richten zegt zij: ‘Jij doet er toe. Ik hou van jou.’

Farren van Wyk (1993) graduated from the HKU (2016). Her dual nationality (South African/Dutch) is the crux of her work. The historical and somewhat troubling relationship between these two countries – slave trade, colonialism and apartheid – raises questions about identity and citizenship. She explores these topics with her camera. Her work has been showcased at the Melkweg and published in the Volkskrant.

Van Wyk’s brothers are in a period of transition – from puberty to young adulthood and from normal life to a pandemic new normal. Van Wyk sees how they are investigating their identity at home, the place where the roots of their South African mother meet those of their Dutch father. By focusing her camera on their maturing, her message is: ‘You matter. I love you.’

JULIA SARA NOËLLE, SERIE WOMEN IN ROOMS, 2020/2021

Julia Sara Noëlle (1997) is fotograaf en regisseur. In 2019 studeerde ze af aan het Amsterdam Fashion Institute. Ze wil de verbeelding van de kijker prikkelen. ‘Ik wil dat je iets voelt, maar voor mij kunnen woorden niet uitdrukken wat dat gevoel precies is. Ik ga niet van A naar B naar C, ik wil dat je de stippen met elkaar verbindt en zelf ontdekt wat er aan de hand is.’

Voor Women in Rooms fotografeerde Noëlle jong-volwassen vrouwen (18-25) in hun slaapkamers. Noëlle stelt vragen over hun onafhankelijkheid, zelfliefde en intimiteit. Het project gaat over de ontdekking van intimiteit, de vorming van een zelfbeeld en de verantwoordelijkheden van het volwassen zijn.

Julia Sara Noëlle (1997) is a photographer and film director. In 2019, she graduated from the Amsterdam Fashion Institute. She hopes to trigger the viewer’s imagination. “I want you to feel something, but to me, no words can express what that feeling is exactly. I don’t go from A to B to C, I want you to connect the dots and find out uniquely for yourself what’s going down.” 

For Women in Rooms, Noëlle photographed young adult women (18-25) in their bedrooms. Noëlle poses questions about their independence, self-love, and intimacy. The project is about the discovery of intimacy, the formation of a self-image and the responsibilities of being an adult.

© LAILA MUBARAK SERIE POSE, 2021

Laila Mubarak (1979) behaalde een MSc in Gestalttheraphie voor ze documentaire fotografie ging studeren aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. Ze was de winnaar van de NRC vakjuryprijs Portret met ‘Belle’ (2016) en in 2020 was ze Gup Magazine’s New Dutch Photography Talent. Het werk van Mubarak is onder meer getoond in Fotomuseum Den Haag (2019). 

In haar analoge portretserie brengt Mubarak innerlijk processen in beeld en onderzoekt zij deze. Haar onderwerp is vaak de jonge vrouw of man en hun levensgebeurtenissen. De lichaamstaal en de kleine veranderingen in het gezicht en de handen die een staat van ‘zijn’ onthullen, fascineren haar. ‘Hoeveel kunnen wij nog waarnemen? Zien we meer dan onze eigen projecties?’.

Laila Mubarak (1979) obtained an MSc in Gestalt theraphy before studying documentary photography at the Royal Academy of Art in The Hague. With het portrait ‘Belle’, she was the winner of the NRC jury prize (2016) and in 2020 she was Gup Magazine’s New Dutch Photography Talent. Mubarak’s work has been shown in the Fotomuseum Den Haag (2019).

In her analogue portrait series, Mubarak visualizes and examines inner processes. Her subjects are often the young woman or man and their life events. She is fascinated by the body language and the small changes in the face and hands that reveal a person’s state of ‘being’. “How much more can we see? Can we see beyond our own projections?”.

©LARA VERHEIJDEN, SERIE DE BERLIJNSE NAAKTKALENDER, 2020

Lara Verheijden (1990) is fotograaf, documentairemaker en instagrammer. Na haar bachelor Neerlandistiek aan de UvA (2014) studeerde ze een jaar fotografie aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten. Haar werk was te zien op Unseen en ze fotografeert  o.a. voor Vice. Verheijden gaf het begrip naaktkalender een update, met diversiteit en zelfexpressie als belangrijke kenmerken.

Verheijden: ‘Mijn project De Berlijnse Naaktkalender is een alternatief voor de bekende ‘naaktkalender in de garage’. De modellen zijn met hun geliefde of alleen, naakt of halfnaakt geportretteerd op verschillende plekken in Berlijn, zonder kunstlicht, make-up of commerciele kleding. Zo onderzoeken ik en daag ik uit onze houding ten opzichte van uiterlijk, het portret, het naakte lichaam en de seksuele moraal.’

Lara Verheijden (1990) is a photographer, documentary maker and Instagrammer. After her bachelor’s degree in Dutch Linguistics at the UvA (2014), she studied photography for a year at the Royal Academy of Art. Unseen showcased her work and she photographs for Vice. Verheijden updated the concept of the nude calendar, with diversity and self-expression as important features.

Verheijden: ‘My project The Berlin Nude Calendar is an alternative to the well-known ‘nude calendar in the garage’. The models are portrayed with their loved ones or alone, nude or semi-nude in various places in Berlin, without artificial light, make-up or commercial clothing. In this way I examine and challenge our attitude towards appearance, the portrait, the naked body and sexual morality.’

©LIN WOLDENDORP, SERIE NELSON, 2020

Lin Woldendorp (1994) is een autodidactisch fotograaf die eerder model was. Haar fotografie heeft een mode-achtige kwaliteit, waarbij ze experimenteert met kleur, speelse vormen en een afwisseling van organische en rechte lijnen. Ze is geselecteerd voor GUP New Talent 2021 en o.a. Het Parool, de Volkskrant, VICE en VIVA publiceerden haar werk.

Woldendorps serie van 17-jarige Nelson was een van zijn eerste shoots. ‘Hij was gespannen maar voelde hij zich steeds meer op zijn gemak. Deze rust probeerde ik terug te brengen in de portretten van Nelson. Binnen mijn fotogra6fie ben ik altijd op zoek naar nieuwe locaties. Tijdens de lockdown stonden restaurants leeg, wat mij de kans gaf om een restaurant als setting te gebruiken.’

Lin Woldendorp (1994) is a self-taught photographer who used to be a model. Her photography has a fashion-like quality, in which she experiments with colour, playful shapes and an alternation of organic and straight lines.She has been selected for GUP New Talent 2021 and Het Parool, de Volkskrant, VICE and VIVA have published her work. 

Woldendorp’s series of 17-year-old Nelson was one of his first shoots. ‘He was tense but he soon felt more and more at ease. I tried to capture this tranquility in Nelson’s portraits. For my photography I am always looking for new locations. During the lockdown, restaurants were empty, which gave me the opportunity to use a restaurant as a setting.’

NANCY POERAN (1975) werkte na haar studie bedrijfskunde als leidinggevende in marketing en finance. In 2020 besloot ze het roer om te gooien en fotograaf te worden. Ze studeert nu aan de Fotoacademie Amsterdam, waar ze les krijgt van o.a. Milan Gies.

Ontevredenheid met het eigen lichaam begint vaak al op jonge leeftijd. De maatschappij maakt duidelijk wat mooi is en wat niet. Maar wanneer is het goed genoeg? En wat is dat en voor wie? De serie van Poeran laat jonge vrouwen zien die allemaal struggles hebben (gehad) met hun lichaam. Allen weten ze dat het zich in je hoofd afspeelt en dat acceptatie een gevecht is. 

NANCY POERAN (1975) graduated in business administration and worked as a manager in marketing and finance. In 2020 she decided to change course and become a photographer. She now studies at the Amsterdam Photo Academy, where she is one of her teachers is Milan Gies.

Dissatisfaction with one’s own body often starts at a young age. Society makes clear what is beautiful and what is not. But when is it good enough? And what is that and for whom? Poeran’s series shows young women who all have (had) struggles with their bodies. They all know it’s in your head and acceptance is a struggle.

©SANDERS COERS, SERIE JENS, 2020

SANDER COERS (1997) studeerde fotografie aan de Willem de Kooning Academy (2017-2021) en was al GUP Magazine’s New Photography Talent in 2018. Dit jaar vroeg Galerie Ron Mandos hem voor de tentoonstelling Best of Graduates 2021.

Coers’ serie over Jens komt uit zijn afstudeerproject Come Home, waarin hij vijf jonge mannen volgt in hun zoektocht naar intimiteit. ‘Jens en ik zijn opgegroeid in Zeeuws-Vlaanderen waar je, zodra je iets afwijkt van de norm, wordt uitgemaakt voor gay, homo of pussy. Feminiene mannen worden nog steeds als inferieur gezien. Dit project probeert die femininiteit binnenin de mannelijkheid vast te leggen’. 

SANDER COERS (1997) studied photography at the Willem de Kooning Academy (2017-2021) and was already GUP Magazine’s New Photography Talent in 2018. This year Gallery Ron Mandos asked him for their exhibition Best of Graduates 2021.

Coers’ series about Jens is part of his graduation project Come Home, for which he followed five young men in their search for intimacy. ‘Jens and I grew up in Zeeuws-Vlaanderen where, as soon as you slightly deviate from the norm, you are name-called fag or pussy. Feminine men are still seen as inferior. This project tries to capture that femininity within masculinity.’